Pierre Boulez- Fransız Besteci

Fransız  bestecisi (Montbrison, Lorie, 1925)

Matematik öğrenimi gören Pierre Boulez, 1944 yılından başlayarak konservatuvarda  Oliver Messianen’le çalıştı; daha sonra Leibowitz’in etkisiyle klasik on iki ton dizisi tekniğini öğrendi ve Webern’i büyük usta olarak kabul etti. 1946 yılında sahne müziği yönetmeni olarak Madeleine Renaud ve Jean-Louis Barrault topluluğuyla on yıl çalıştı. Bu işbirliği süresi içerisinde, özellikle 1954 yılındaki Petit Marigny konserleri dikkat çekti ve 1955 yılında Fransız müzik tarihinin en önemli olaylarından bir olan Domain’e müzikalinin oluşmasına yol açtı. Bir süre Domain müsical‘i yöneten  ve Nono, Berio, Stockhausen gibi öncü bestecilerin yapıtlarını Fransa’da tanıtan Boulez, bu görevini Gilbert Amy’ye bıraktıktan sonra, Baden-Baden’deki Südwestfunk orkestrasının yöneticisi oldu; 1969’da Londar B.B.C. Senfoni orkestrasının ve Newyork Filarmoni orkestrasının sürekli yöneticiliğine atandı. 1974’de  Georges-Pompidou Sanat ve Kültür Merkezinin (Paris Akustik Müzik Araştırma ve İşbirliği|Enstitüsü’nün  (İ.R.C.A.M.) başına getirildi. İşlerinin yoğunluğu nedeniyle 1975 yılında Londra B.B.C. Senfoni Orkestrasının yöneticiliğini, 1977 yılında Newyork Filarmoni orkestrasının yöneticiliğini bıraktı. Bununla birlikte yöneticilikten tam anlamıyla kopamayarak 1976 yılında Beyreuth’ün yüzüncü kuruluş yılı nedeniyle Wagner’in Tetraloji’sini yönetti (sahneye koyan; Patrice Chéreau; dekor: Richard Peduzzi). 1977 Paris’te bütün yıl boyunca 70 gösterilik bir dizi düzenleyerek 20.yy müziğinin bir dökümünü yapmış oldu. 1 ocak 1992’de İ.R.C.A.M.’daki görevinden ayrıldı. Usta bir piyanocu olan ve beste çalışmaları ile orkestra yönetim çalışmalarını bir arada sürdüren, müzik üstüne önemli yazılar yazmış olan Pierre Boulez‘e göre, müzikevrimi ton’al ile atonal arasında bir kopukluk değil, dizinin yeni temeller üzerine dayandığı yavaş bir evrimdir. yapıtlarında dizisel müzik dili içerisinde geleneksel Ritimler de kullanan  (ezgi dizileri ile Ritim dizilerinin birleşmesi) besteci, ayrıca, tınıların araştırılmasına yönelir. Gerçekteyse ilk piyano için Sonatının (1946) da kanıtladığı gibi, on iki ton akımının yol açtığı akademicilikten uzaklaşmak eğilimindedir. Başlıca Yapıtları Arasında İki Piyano İçin Sonat, Suların Güneşi (1950). Çok seslilik X (1951), Mitry’nin Mekanik Senfoni adlı filminin müziği, Eclats (1964), orkestra için Multiples, Répons (1981-1984), çalgı ve on altı karma ses için Cummings ist der Dichter| (1970), Explosante7fixe (1972-1973), klarnet ve magnetik bant için Dialogue del’ombre Double (1985), piyano ve oda orkestrası için  Antiphonie (1989), vb. sayılabilir.